Noc była bardzo przyjemna, poniżej 10 stopni mrozu. Rano oczywiście nie wstaliśmy o planowanej 5 tylko o 5:30. Mimo pośpiechu na szlaku byliśmy dopiero o 6:30. Za cel obraliśmy Starobociański Wierch (2176 m).
Udało nam się przywitać wschód słońca powyżej linii lasu, dzięki czemu mogliśmy podziwiać jedno z naszych ulubionych widowisk. Różnica w stosunku do lata jest naprawdę duża. W lecie słońce wschodzi przed pasmem Tatr, przed Giewontem, natomiast w zimie na wysokości Bystrej, czyli mocno w prawo. Nie spodziewaliśmy się go aż tak daleko z prawej.
Wejście na grzbiet dał nam mocno w kość i mając świadomość odległości jaka dzieliła nas do Wierchu straciliśmy nadzieję, że uda się dotrzeć do celu i trzeba będzie zawrócić gdzieś po drodze. Pogoda była najlepsza z możliwych, pełne słońce i lekki wiatr. Można się było opalać :) O 11:00 byliśmy na Siwej Przełączy, a parę minut po 12 na szczycie Starobociańskiego Wierchu skąd mogliśmy podziwiać wspaniałe widoki na Tatry Wysokie i pozostałe pasmo Tatr zachodnich.
Poznaliśmy wyjątkową osobę - Monikę, która sama przyjechała aż z Olsztyna. W podróży spędziła całą noc mając po drodze aż trzy przesiadki. Cały ten trud tylko po to aby móc spędzić weekend w naszych cudownych górach. To tylko utwierdza nas w przekonaniu, że jeśli się czegoś pragnie to można to osiągnąć, trzeba tylko umieć z czegoś zrezygnować i coś poświęcić. Ograniczenia są głównie w naszej głowie. Monika, duży szacunek.
O 17:30 dotarliśmy do schroniska Ornak. W towarzystwie Moniki wypiliśmy rozgrzewającą herbatkę, spędzając miło czas na rozmowie o przebytych wędrówkach. Cała trasa wyniosła 25.3 km. Nie jest to jakiś wyjątkowy dystans, ale ponieważ ostatnie dwa miesiące spędzamy głównie w pracy nasza kondycja nie należy do najlepszych, przez co na koniec czuliśmy się naprawdę wycieńczeni. O 20 dotarliśmy na parking w Kirach, a kilka minut po 24:00 byliśmy w domu. Zmęczeni ale naładowani dużą porcją pozytywnej energii :)
